پس از واقعه تلخ عاشورا، رسالت سنگین بانوان کاروان
حسینی آغاز گردید.

آنان با وجود شرایط سخت جسمی و روحی، می بایست از اندیشه
و کلام و احساس یاری گرفته و با خطبه های پرشور خویش، مردمی
که در عمق نادانی به سر می بردند را از حقانیت راه امام حسین
(علیه السلام) و مظلومیت ایشان آگاه سازند و به رهبری زینب(علیهاالسلام)،
به نشر معارف اسلام و رساندن پیام شهیدان
بپردازند تا اسلام را از هدم و زوال نجات بخشند

کاش چشمِ بسته‌ام می دید یک دم روی تو
می کشیدش بر رخِ خونم خم گیسوی تو

یادم آمد در وداع آخرینم با تو عشق
دل ربود از من کمانی گوشه ی ابروی تو

یا حسین جان من غریبِ کوفه و تو در کجا
می رسد اینک مشامم آن شمیمِ بوی تو

هر کجا هستی میا نزدیک تر مولای من
کینه ها بسیار دارد دشمن بد خوی تو

کوی من این شهر دشمن خیز اما دیده ام
می شود کرب و بلا صحرای خون و کوی تو

گوئیا افتادم از دار الاماره بر زمین
سر به روی قبله کردم قبله ی من سوی تو

وعده ی ما جنت المأوا در آن وقتِ وصال
تا که جان بخشد به جانِ من رخِ دلجوی تو