بسم الله الرحمن الرحیم ، بسم الله ، و بالله ، و من الله ، و الى الله ، و فى سبیل الله و على ملة رسول الله ، و توکلت على الله ، و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم .
اللهم انى اسلمت نفسى الیک ، و وجهت وجهى الیک ، و فوضت امرى الیک ، ایاک اساءل العافیة من کل سوء فى الدنیا و الاخرة .
اللهم انک تکفینى من کل احد، و لا یکفینى احد منک ، فاکفنى من کل احد ما اخاف و احذر، و اجعل لى من امرى فرجا و مخرجا، انک تعلم و لا اعلم ، و تقدر و لا اقدر، و انت على کل شى ء قدیر، برحمتک یا ارحم الراحمین ؛
به نام خداوند بخشنده مهربان ، به نام خدا و به یاد او، و از خداوند و بسوى او، و در راه او، بر مذهب رسول او، و بر خداوند توکل کردم ، و نیرو و قدرتى جز به اراده خداوند بزرگ نیست .
پروردگارا! جانم را به تو تسلیت کرده ، و چهره ام را به سوى تو گردانده ، و کارم را به تو تفویض کردم ، و از تو عافیت و سلامتى از هر بدى در دنیا و آخرت را خواهانم .
پروردگارا! تو مرا از هر کس کفایت کرده ، و هیچ کس مرا از تو کفایت نمى کند، پس مرا از موارد ترس و هراس از هر که باشد کفایت فرما، و در کارم راه گشایش و رهایى قرار ده ، به درستى که تو مى دانى و من نمى دانم ، و تو توانایى و من قادر نیستم ، و تو بر هر کار توانایى ، به رحمتت اى مهربان ترین مهربانان .))

نماز و عبادت امام حسین (ع) مولف : عباس عزیزی

امام حسین علیه السلام اهل دعا بود. با خدا رابطه ذکر و مناجات بسیار داشت . دعاى عرفه او معروف است و اگر از حسین علیه السلام اثرى جز همین دعا باقى نمى ماند به تنهایى کفایت از آن داشت که او را در جهان عرفان و ادب ، معروف نموده و او را در بالاترین سطح ایمان و اخلاق معرفى کند. او دریایى از عرفان و خداشناسى و در عرصه اظهار ارادات و خلوص به پیشگاه خداى متعال هنوز فریاد و نداى ((یا رب یا رب )) او، در عرصه منا و عرفات به گوش اهل دل مى آید، هنوز نداى اللهم او در گوش ‍ اقران و بزرگان طنین انداز است .
هنوز صداى زمزمه و ضجه و ناله او در ملکوت اعلى وجود دارد و پاکان و نیکان آنها را مى شنوند.
سراسر شب هاى عمرش ، به ویژه شب عاشورایش ، شب قدر بود و شب دعا بود و شب مناجات بود و شب اشک و آه و ناله بود، و هر یا رب و یا الله او معادل عبادت همه قدسیان بود. چه کسى مى تواند چون حسین خداى را بخواند و چون او به پیشگاه مقدسش عرض ارادت کند؟
در مکه و در مقام ابراهیم صورت بر آن مقام مى نهاد و مى گفت : خدایا! بنده کوچکت به درگاه تو روى آورده ، گداى تو به درگاه تست ، مستمند تو به سوى تو روى آورد.

حمیرى ، از ابوالبخترى ، از امام صادق ، از امام باقر، از امام سجاد علیهم السلام نقل کرده که فرمود: عده اى نزد على بن ابى طالب علیه السلام آمده از کمى باران شکایت کردند و گفتند: اى اباالحسن ! در طلب باران ، براى ما دعاهایى بکن .
على علیه السلام ، به حسین علیه السلام فرمود: در طلب باران براى ما دعاهایى بکن .
حسین علیه السلام (رو به خدا آورده ) عرض کرد: بارالها! اى بخشنده خیرات از چشمه هایش ! و اى نازل کننده رحمت ها از کان هایش ! و اى روان کننده برکات بر اهلش ! باران فریادرس از توست و تو فریادرس و پناهى ، ما خطاکار و اهل گناهیم و تو آمرزش خواه آمرزنده اى ، هیچ معبود به حقى جز تو نیست ، بارالها! آسمان را در این لحظه بر ما سرشار ببار و از باران پى در پى و پرریزش ، بارانى فریادرس ، گشایش دهنده فراگیر، پیوسته ، گوارا، حاصلخیز و فراوان ، پرموج ، پرخروش ، ریزان ، تند و سخت ، روان ، سیل آسا، پردامنه ، لبریزساز چشمه ها و آبگیرها ما را سیراب فرما، بارانى که بر چهره زمین راه افتاده ، یکى دیگرى را پیش براند و دانه اى از پى دانه دیگر رسد، برقش بى بار و رعدش دروغین نباشد، تا با آن بندگان ناتوانت را نیرو بخشى و زمین هاى مرده را زنده کنى ، و ارتفاعات تپه ها و بلندى ها را شاداب سازى و منت هایت را بر ما ببخشایى ، آمین اى پروردگار جهانیان !))
آن بزرگوار نیایش خود را به پایان نبرد مگر اینکه خداى متعال باران پربار آسمان را بر آنان نازل کرد.
از سلمان پرسیدند: اى ابا عبدالله ! آیا این دعاها را به او آموخته اند؟
سلمان گفت : واى بر شما! چرا سخن رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم را به یاد نمى آورید که فرمود: هر آینه خدا فروغ هاى حکمت را بر زبان اهل بیت من روان ساخته است