زبان رساى اسلام بود
و مبین شریعت مصطفى(صلی الله علیه و آله).
با سخنانى حکیمانه، منطقى استوار، علمى سرشار،
برگزیده روزگار به شمار مى آمد و ... بنده شایسته پروردگار.
در سالهاى سیاهى که ابرهاى سلطه امویان،
آسمان جهان اسلام را تاریک کرده بود و در سالهایى تیره تر،
که حکومت عباسیان، مسلمانان را به تیرگى نشانده بود.
او خورشید مدینه دین و دانش بود.
در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود،
چند صباحى که خورشید وجودش از افق مکتب و مذهب تابید،
اسلام و قرآن را جان بخشید.
او آبیارى نهال حق کرد تا این بذر ایمان پا گرفت
و در افق اندیشه ها تابان شد.
دین به نام او زنده گشت.
درخت علم، در بوستان کلامش رویید و به برگ و بار نشست.
گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد.
کتاب فقه، با «الفباى صادقى» نگاشته گشت.
وقتى چشمه فضل و فقه و علم و کمال او مى جوشید،
حسودان و عنودان؛ زبان به طعن مى گشودند
و تیغ دشمنى بر مى کشیدند
و پاى خصومت پیش مى گذاشتند.
ولى... کدام دانشور را مى توان شناخت و نام برد
که از گنج دانش حضرت صادق علیه السلام بهره نبرده باشد؟
و کدام معلم را مى توان یافت که به اندازه او،
تربیت یافته در مکتب عترت داشته باشد؟
حوزه هاى علمیه،نقش شاگردى او را
به سر درهاى خویش نوشته اند.
فقیهان دین مدار،
خوشهچین حدیث و حکمت صادقىاند.
آن چهار هزار گوش حکمت نیوش،
که از زبان این حجت خدا حدیث مى شنیدند
و آن چهار هزار زبان و قلم
که به گفتن و نوشتن و ثبت و نشر حقایق دین
از زبان او مى پرداختند، هر کدام منشورى بودند
که آن نورهاى تابان را در رواق اندیشه هاى بشرى مى تاباندند
و آن معارف ناب و والا را از عرش بلند «علم لدنى» حضرتش،
بر فرش کتابها و دفترها فرود مى آوردند.
خوشا به حال آن چهار هزار حکمت آموز محضرش!
آنان، همچون نسیمى خوشبوى،
از کوى معارف او گذشته،
در پهنه قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش مى کردند
و «قال الصادق» گویان، کام تشنگان معرفت را عطرآگین مى ساختند.
عصرى بود که بدعت گذاران و دین ستیزان،
در قالبهاى مختلف به تحریف چهره
آیین محمدى صلی الله علیه و آله مى پرداختند.
امام صادق علیه السلام بود که خورشیدگون مى تابید
و آن اوهام و خرافات و تحریفات را مى زدود.