پاسخ به این سؤال مهم که چگونه با فرزندان عزیزمان کریمانه رفتار کنیم
مقدمه ای است برای امتثال امر حضرت سید المرسلین محمد مصطفی
(صلی الله علیه و آله و سلم) که فرمودند:
اکرموا اولادکم
(فرزندانتان را اکرام کنید).
لذا تا وقتی که معنای اکرام و کرامت مشخص نشود رفتار کریمانه معلوم نمی‌شود
و درواقع رفتار کریمانه رفتاری است مطابق با هدف خلقت و تشکیل کلاس کرامت
از جانب خدای متعال؛
زیرا باری تعالی خودش معلم اول است و درس کرامت می‌دهد،
بنی آدم شاگردهای این کلاس هستند و تمام شرایط کسب کرامت آماده و مهیا است.
کتاب درسی این کلاس یعنی قرآن کریم و همه‌ی صحف انبیاء و معلم این کلاس پیامبر
اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت (علیهم السلام) و محافظین این کلاس یعنی
ملائکه متصف به صفت کرامت هستند.
لذا اگر پیامبرمان فرمودند:
اکرموا اولادکم هیچ واژه‌ی دیگری را نمی‌توان جایگزین
واژه‌ی کرامت کرد.
اگر پدر و مادر رفتارشان منطبق با نظام آفرینش و هدف خلقت یعنی کسب کرامت باشد
رفتار فرزند هم که بازتاب رفتار پدر و مادر است کریمانه خواهد شد.
توضیح مطلب فوق اینکه خدای سبحان در قرآن کریم می‌فرماید:
اِقرَا وَرَبُّکَ الاَکرَمُ الَّذی عَلَّمَ بِالقَلَم
اگر معلم با یک وصف خاص معرفی شد اشاره به آن است که تعلیم این معلم در محور
همان وصف است به عنوان مثال اگر گفتند فلان طبیب درس می‌گوید یعنی درس پزشکی
می‌دهد، اگر فرمود معلم اکرم به شما درس می‌دهد یعنی خدای مهربان درس کرامت می‌دهد
و انسان‌ها هم فی نفسه کریم خلق شده‌اند و هم شایسته کرامت زائد را دارند.
چنانچه فرمود: وَ لَقَد کَرَّمنا بَنی آدَمَ معلمی که از طرف خدا درس کرامت می‌دهد
رسول اکرم و اهل‌بیت او (علیهم السلام) کریم هستند همان طور که فرمود:
اِنَّهُ لَقَولُ رَسُولٍ کَریمٍ
و کتاب درسی این کلاس قرآن کریم است که فرمود:
اِنَّهُ لَقُرآنٌ کَریم
البته همه‌ی صحف انبیاء کریم بوده است:
فی صُحُفٍ مُکُرَّمَهٍ و ملائکه محافظین
این کلاس هم کریم هستند، چنانچه فرمود: اِنَّ عَلَیکُم لَحافِظینَ کِرامًا کاتِبینَ
و ظرف
نزول قرآن کریم یعنی ماه مبارک رمضان هم متصف به صفت کرامت است
که در دعای یا علی و یا عظیم می‌خوانیم و هذا شهر عظمته و کرمته.
حال که همه شرایط کسب کرامت مهیا است و خالق ما آنچه انسان لازم داشته
که در این کلاس موفق شود را آماده کرده است.
باید رفتار پدر و مادر با فرزندانشان بر اساس کلاس کرامت باشد
زیرا خدای حکیم فرزند ما را فطرتاً طالب کرامت خلق فرموده است و چون رب حقیقی
او رب اکرم – طبق سوره علق – کریم‌ترین است و از قبل خلقت او با او کریمانه رفتار نموده است.
اگر پدر و مادر به عنوان رب کوچک او که فرمود:
وَ قُل رَبِّ ارحَمهُما کَما رَبَّیانی صَغیرا
(و ای رسول ما بگو پروردگارا به پدر و مادر من رحم کن زیرا آن‌ها مرا در کودکی پرورش دادند)
خلاف کرامت با فرزندانشان رفتار کنند او دچار ناهماهنگی شخصیتی می‌شود
زیرا ساختار وجودش بر مبنای کرامت خلق شده است و هرگونه رفتاری خلاف رفتار
کریمانه تعادل او را بر هم می‌زند. انشاء الله در ادامه به مصداق‌های رفتار کریمانه
و تعریف دقیق آن اشاره می‌شود
که چه کنیم به حول و قوه الهی با عزیزانمان کریمانه رفتار کنیم؟
موانع کرامت چیست؟ و بسیاری از سؤالات دیگر که از منبع وحی و حاملان وحی
یعنی وجود نازنین محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) جواب آن را خواهیم گرفت.
کرامت چیست؟
کرامت همان نزاهت از پستی و فرومایگی است.
کریم غیر از کبیر و عظیم است.
کریم معنایی دارد که شاید در فارسی معادل بسیط نداشته باشد لذا اگر ما خواسته باشیم
کلمه‌ی کریم را به فارسی ترجمه کنیم باید چند کلمه را کنار هم بگذاریم تا معنی کریم روشن شود:
روح بزرگوار و منزه از هر پستی را کریم گویند.
خدای سبحان محدوده‌ی عالم طبیعت و اعتبارات آن را در برابر کرامت دانست
و از آن به عنوان دنیا تعبیر نمود چون دنائت در برابر کرامت و دنی در مقابل کریم است
البته در بعضی از روایات کریم مقابل لئیم قرار داده شده است.
1- محبت خالصانه:
ملاحظه فرمودید که در آیه‌ی 70 سوره‌ی اسراء خدای کریم فرمود:
وَ لَقَد کَرَّمنا بَنی آدَم ...وَ فَضَّلناهُم عَلی کَثیرٍ مِمَّن خَلَقنا تَفضیلاً
(ما بنی آدم این فرزندان آدم را کرامت دادیم ...و بر بسیاری از مخلوقاتمان فضیلت دادیم)
ذیل آیه‌ی شریفه از حضرت باقر العلوم (علیه السلام) روایتی است که فرمودند:
خلق کل شیئ منکبا غیر الانسان خلق منتصبا (16)
(هر چیزی روی چهار دست و پا خلق شده غیر انسان که راست قامت خلق شده است).
می‌توان از این آیه و حدیث نورانی این نتیجه را گرفت که نگاه و دید ما به
فرزندانمان خدای ناکرده نباید مثل نگاه به حیوانات باشد که آن‌ها را برای
کار کردنو استفاده بخواهیم.
پدری که به فرزندش می‌گوید "فقط می‌خوری و می‌خوابی و برای من کاری
نمی‌کنی و فایده ای نداری" این نگاه و کلام او غیر کریمانه است.
رفتار و قول کریمانه با فرزندانمان یعنی بدون چشم داشت به اولادمان
که امانتی از جانب خداست محبت کنیم و سخنی نگوییم که فرزندمان احساس کند
همان طور که گوسفندی را می‌پرورند تا از گوشتش استفاده کنند والدینش به او
رسیدگی می‌کنند تا به موقع از او استفاده کنند.