اى گل گلزار پیغمبر کجا افتاده اى
|
از گلستانت چه شد کاین سان جدا افتاده اى
|
آمد از گلزار یثرب شاخه اى در کربلا
|
در دمشق از شاخسار کربلا افتاده اى
|
از مدینه بر سر دوش پدر تا نینوا
|
در بیابانهاى شام از ناقه ها افتاده اى
|
بر سرت هر دم شبیخون زد نهیب ساربان
|
زیر ضرب تازیانه از جفا افتاده اى
|
عمه معصومه ات شیون کنان دنبال تو
|
بارها، برخارها، دیدت زپا افتاده اى
|
یک زمان در قحط آب ، و یک زمان در منع نان
|
وز اسیرى در هزاران ماجرا افتاده اى
|
خواب در چشمت نمى رفت از جفاى ظالمان
|
نیمه شب در خواب خوش امشب چرا افتاده اى
|
چون شدى دلتنگ از زندگى رفتى به خواب
|
گفتى اى بابا جدا از جمع افتاده اى
|
ناله ها کردى زهجران گل اى مرغ بهشت
|
تا که گفتى شهر شام اندر عزا افتاده اى
|
کاخ مى لرزید، و مى لرزید آن جبار مست
|
گفت در دل طفل را آن سر، دوا افتاده اى
|
یا نوایت هم نوا بود آسمانها و زمین
|
ناگهان دیدند - آوخ - از نوا افتاده اى
|
از فغان زینب معصومه اندر مرگ تو
|
ناله هاى آتشین در هر فضا افتاده اى (302)
|
گنج میثاقم که مى باشد مکان ویرانه ام
|
شمع عهدم ، جمله جانها بود پروانه ام
|
طالع نیک اختر عشقم به برج اشتیاق
|
در کف غواص بحر دل در یکدانه ام
|
طایر لاهوت مسکن ، مرغ علوى آشیان
|
این منم ، گر عالم ناسوت شد کاشانه ام
|
بر در میخانه وحدت ز لطف مى فروش
|
باده خوار عشق را من بهترین پیمانه ام
|
هدهد زرین پر سیمرغ قاف ز فعتم
|
قرب من بنگر فراز سدره آمد خانه ام
|
آن ز پا افتاده هجرم که در شام وصال
|
بر تسلاى دلم آمد به سر جانانه ام
|
جلوه قدس است در باغ جنان آیینه ام
|
پنجه حور است بر گیسوى مشکین شانه ام
|
طوطى شیرین زبان شکرستان نهال
|
باز دست آموز شاهم زینب شاهانه ام
|
باغ یاسین را ز حسن سرمدى پیرایه ام
|
دوحه گلزار طاها را بهین ریحانه ام
|
روى گلگون ز سیلى گشت نیلى از عدو
|
تا ز کعب نى یک سو افتاد کتف و شانه ام
|
بر سر خار مغیلان پا فشاریهاى من
|
شد سبب تا عقل هر فرزانه شد دیوانه ام
|
گفت (فرخ ) تا شفاعتخواه او گردم بحشر
|
آشناى محضر عشقم ، نه من بیگانه ام
