عـقـبـه بن سمعان گوید: چون شب به آخر رسید، امام (ع) فرمود که آب برداریم. سپس ‍ فرمان کـوچ داد. بـه دسـتـور ایـشـان عـمـل کـردیـم. چـون از (قـصـر بـنـى مـقـاتـل) بـیـرون آمـدیـم و سـاعتى راه پیمودیم، حضرت سر را بر زین نهاد و چرتى خوابید. بیدار که شد، مى گفت: (إ نّا لِلّهِ وَ إِنّاإِلَیْهِ راجِعُونَ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ) و این عبارت را دو سـه بـار تـکـرار کـرد. فـرزنـدش، عـلى بـن حـسین (ع) که سوار اسب بود، گفت: (إ نّا لِلّهِ وَ إِنّاإِلَیْهِ راجِعُونَ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ)، اى پدر! فدایت گردم! چرا کلمه استرجاع و حمد بر زبـان رانـدى؟) فرمود: (پسرکم ! تا سرم را به چرت نهادم، کسى به نظرم آمد که بر اسب سوار بود و گفت: (این گروه مى شتابند و مرگ هم سویشان مى شتابد.) دانستم که آن، تجسّم ضـمیرهاى ما بوده و از مرگ مان خبر داده است.) على اکبر(ع) گفت: (اى پدر! إن شاءاللّه، بد نبینى! مگر ما بر حقّ نیستیم؟) فرمود: (به حقّ کسى که بازگشت بندگان سوى اوست، چرا، ما بـر حـقـّیـم!) گـفـت: (اى پـدر! در ایـن صـورت چه باک از این که بر حق باشیم و بمیریم.) فـرمـود: (خـدا بـه تـو، اى فـرزنـد خـوب ، هـمـان پـاداشـى را بـدهـد که به هر فرزندى به خاطرپدرش مى دهد.)(1)

بی شک، نشان ایثارگری تنها به کسانی اعطا می شود و این عبارات مملو از حماسه و عرفان تنها از کسانی صادر می شود که به حقانیت راهی که برگزیده اند ایمان داشته و در راه رسیدن به معشوق حقیقی سر از پا نمی شناسند.

سخنان سراسر شور و عشق حضرت علی اکبر (ع)، پس از یقین یافتن از حقانیت راه و صراطی که در پیش گرفته اند، نشانی دیگر از حاکمیت روح ایثار و شهادت در راه حق در این سلسل? نورانی و تأیید یافته از حق تعالی است.