12ـ «ابن فهد» در «عدّة الداعى» از امام صادق(علیه السلام) روایت کرده که فرمود: هر کس به درگاه خداى عزّوجل حاجتى دارد، بالاى سر امام حسین(علیه السلام) بایستد و بگوید:
یا اَبا عَبْدِ اللهِ، اَشْهَدُ اَنَّکَ تَشْهَدُ مَقامى، وَتَسْمَعُ کَلامى، وَ اَنَّکَ حَىٌّ عِنْـدَ
اى ابا عبدالله گواهى دهم که براستى تو جاى مرا مى نگرى و سخنم را مى شنوى و تو زنده اى در پیش
رَبِّـکَ تُـرْزَقُ، فَـاسْئَلْ رَبَّـکَ وَرَبّـى فى قَـضآءِ حَوآئِجى.
پروردگارت و روزى مى خورى پس بخواه از پروردگار خودت و من، برآوردن حاجاتم را.
به یقین حاجت او برآورده مى شود، ان شاءالله تعالى.(43)
13ـ اگر مشکل و یا کار مهمّى دارد مى تواند زیر آن قبّه شریف استخاره و طلب خیر کند; به این نحو که در قسمت بالاى سر امام حسین(علیه السلام) بایستد، صد مرتبه طلب خیر کند و «اَلْحَمْدُ لِلّه» و «لا اِلهَ اِلاَّ الله» و «سُبْحانَ الله» بگوید و خدا را به بزرگى یاد کند و حمد و ثناى او - آن گونه که سزاوار اوست - بجا آورد که اگر چنین کند مطابق روایت «قرب الاسناد حمیرى» که به سند صحیح نقل شده، آنچه خیر اوست به او داده مى شود(44) و طلب خیر - مطابق روایات دیگر - به این نحو است که صد مرتبه بگوید: «اَسْتَخیرُ اللهَ بِرَحْمَتِهِ خِیَرَةً فى عافِیَة».(45)
14ـ در روایتى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که به یکى از یارانش فرمود: «به من خبر رسیده که گروهى در نیمه ماه شعبان از اطراف کوفه و غیر آن، نزد قبر امام حسین(علیه السلام) مى آیند و نوحه گرى مى کنند; عدّه اى مصیبت مى خوانند و عدّه اى دیگر اشک مى ریزند و گروهى مرثیه مى خوانند؟» عرض کرد: آرى
فدایت شوم من خودم شاهد بعضى از آنچه مى فرمایید بودم. فرمود: «سپاس خداوندى را که در میان مردم کسانى را قرار داد که نزد ما مى آیند و ما را مدح مى کنند و براى ما مرثیه مى خوانند، و دشمن ما را از کسانى قرار داد که بر آنها طعنه مى زنند و آنها را تهدید کرده، کارهایشان را زشت مى شمرند».(46)
در صدر همین روایت آمده: امام حسین(علیه السلام) کسى است که آن کس که به زیارتش مى رود برایش مى گرید و کسى که توفیق زیارتش را نیابد بر او محزون مى شود، و کسى که بر قبر پسرش در پایین پاى او، نظر مى افکند قلبش به ترحّم مى آید، خصوصاً وقتى ملاحظه مى کند که در بیابان، غریبانه و بدون دوست و خویشان و نزدیکان افتاده، حقّش را غصب کردند و جمعى از مرتدّین و برگشتگان از دین، دست به دست هم دادند و او را شهید کردند; حتّى او را دفن نکرده در بیابان رهایشان ساختند و از آب فراتى که حتّى حیوانات از آن مى نوشند، منعش کردند و از این طریق، حقّ رسول الله(صلى الله علیه وآله) و وصیّتى را که آن حضرت در حقّ او و اهل بیتش کرده بود، ضایع نمودند...(47)
15ـ «علاّمه مجلسى» به نقل از «سیّدبن طاووس» مى گوید: مستحب است کسى که از زیارت آن حضرت فارغ شد و مى خواهد از حرم مطهر بیرون رود، ضریح را ببوسد (اگر ممکن است) و بگوید:
14ـ در روایتى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که به یکى از یارانش فرمود: «به من خبر رسیده که گروهى در نیمه ماه شعبان از اطراف کوفه و غیر آن، نزد قبر امام حسین(علیه السلام) مى آیند و نوحه گرى مى کنند; عدّه اى مصیبت مى خوانند و عدّه اى دیگر اشک مى ریزند و گروهى مرثیه مى خوانند؟» عرض کرد: آرى
فدایت شوم من خودم شاهد بعضى از آنچه مى فرمایید بودم. فرمود: «سپاس خداوندى را که در میان مردم کسانى را قرار داد که نزد ما مى آیند و ما را مدح مى کنند و براى ما مرثیه مى خوانند، و دشمن ما را از کسانى قرار داد که بر آنها طعنه مى زنند و آنها را تهدید کرده، کارهایشان را زشت مى شمرند».(46)
در صدر همین روایت آمده: امام حسین(علیه السلام) کسى است که آن کس که به زیارتش مى رود برایش مى گرید و کسى که توفیق زیارتش را نیابد بر او محزون مى شود، و کسى که بر قبر پسرش در پایین پاى او، نظر مى افکند قلبش به ترحّم مى آید، خصوصاً وقتى ملاحظه مى کند که در بیابان، غریبانه و بدون دوست و خویشان و نزدیکان افتاده، حقّش را غصب کردند و جمعى از مرتدّین و برگشتگان از دین، دست به دست هم دادند و او را شهید کردند; حتّى او را دفن نکرده در بیابان رهایشان ساختند و از آب فراتى که حتّى حیوانات از آن مى نوشند، منعش کردند و از این طریق، حقّ رسول الله(صلى الله علیه وآله) و وصیّتى را که آن حضرت در حقّ او و اهل بیتش کرده بود، ضایع نمودند...(47)
15ـ «علاّمه مجلسى» به نقل از «سیّدبن طاووس» مى گوید: مستحب است کسى که از زیارت آن حضرت فارغ شد و مى خواهد از حرم مطهر بیرون رود، ضریح را ببوسد (اگر ممکن است) و بگوید:
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مَوْلاىَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا
سلام بر تو اى مولاى من سلام بر تو اى حجت خدا سلام بر تو اى
صَفْوَةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خالِصَةَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا قَتیلَ الظَّمآءِ،
برگزیده خدا سلام بر تو اى بنده زبده خدا سلام بر تو اى کشته تشنگى
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا غَریبَ الْغُرَبآءِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ سَلامَ مُوَدِّع لا سَئِم وَلا
سلام بر تو اى غریب تر از هر غریب سلام بر تو سلام خداحافظى کننده اى که نه خسته شده و نه
قال، فَاِنْ اَمْضِ فَلا عَنْ مَلالَة، وَاِنْ اُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِما وَعَدَ اللهُ
خشمگین پس اگر بروم نه از روى ملال است و اگر بمانم نه از روى بدگمانى به وعده اى است که خدا
الصّابِرینَ، لا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکَ، وَرَزَقَنِىَ اللهُ الْعَوْدَ اِلى
به بردباران داده قرارش ندهد خدا آخرین بار زیارت من از تو و روزیم کند خدا بازگشت بسوى
مَشْهَدِکَ، وَالْمَقامَ بِفِنآئِکَ، وَالْقِیامَ فى حَرَمِکَ، وَاِیّاهُ اَسْئَلُ اَنْ یُسْعِدَنى
زیارتگاه تو را و ماندن در آستانت و ایستادن در حرمت را و از خدا خواهم که مرا بوسیله شما سعادتمند
بِکُمْ، وَیَجْعَلَنى مَعَکُمْ فى الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ.(48)
کند و با شما قرارم دهد در دنیا و آخرت.
و این در واقع، زیارت وداع آن حضرت به حساب مى آید.
کیفیّت زیارت امام حسین(علیه السلام) از نزدیک:
زیاراتى که براى امام حسین(علیه السلام) نقل شده، بر دو قسم است: نخست زیاراتى است که مقیّد به زمان خاصّى نیست و «زیارات مطلقه» نام گرفته است. دیگر زیاراتى است که مخصوص زمان معیّنى مى باشد و «زیارات مخصوصه» نام دارد:
کیفیّت زیارت امام حسین(علیه السلام) از نزدیک:
زیاراتى که براى امام حسین(علیه السلام) نقل شده، بر دو قسم است: نخست زیاراتى است که مقیّد به زمان خاصّى نیست و «زیارات مطلقه» نام گرفته است. دیگر زیاراتى است که مخصوص زمان معیّنى مى باشد و «زیارات مخصوصه» نام دارد:
1. مؤلّف این کتاب در مقدّمه آن مى گوید: «آنچه در این کتاب نقل کرده ام از طریق موثّقین از اصحاب ما مى باشد» و بر این اساس بعضى از بزرگان تمام روات آن را معتبر و از ثقات شمرده اند.
2. کامل الزیارات، باب 39، صفحه 114، حدیث 4.
3. همان مدرک، حدیث 2.
4. همان مدرک، باب 40، صفحه 116، حدیث 1.
5. کامل الزیارات، باب 40، صفحه 117، حدیث 2.
6. همان مدرک، باب 41، صفحه 118، حدیث 3.
7. همان مدرک، صفحه 119، حدیث 1.
8. همان مدرک، باب 46، صفحه 128، حدیث 2.
9. همان مدرک، باب 42، صفحه 121، حدیث 1.
10. همان مدرک، باب 44، صفحه 123، حدیث 2.
11. همان مدرک، باب 46، صفحه 127، حدیث 1.
12. همان مدرک، صفحه 128، حدیث 2.
13. همان مدرک، حدیث 4.
14. کامل الزیارات، باب 46، صفحه 128، حدیث 2.
15. همان مدرک، حدیث 3.
16. همان مدرک، باب 49، صفحه 132، حدیث 2.
17. همان مدرک، حدیث 3 و رجوع شود به باب 62.
18. رجوع شود به: بحارالانوار، جلد 36، صفحه 286، حدیث 107 .
19. مزار کبیر، صفحه 417.
20. همان مدرک.
21. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 140، حدیث 2 و کامل الزیارات، باب 48، صفحه 131، حدیث 3. مرحوم علاّمه مجلسى مى گوید: شاید نهى از وطن قرار دادن، حمل بر زمان تقیّه و خوف شود چنان که غالب در آن اعصار چنین حالتى بوده و یا مقصود، توقّف کردن کنار قبر است (تا مزاحمتى براى سایر زوّار پیش نیاید) (بحارالانوار، جلد 98، صفحه 115).
22. ثواب الاعمال، صفحه 89.
23. کامل الزیارات، باب 49، صفحه 134، حدیث 8.
24. همان مدرک، صفحه 133، حدیث 4.
25. همان مدرک، باب 8، صفحه 31، حدیث 12.
26. سوره مؤمنون، آیه 50.
27. کامل الزیارات، باب 13، صفحه 47، حدیث 5.
28. همان مدرک، حدیث 4.
29. همان مدرک، حدیث 1.
30. کافى، جلد 8، صفحه 102، حدیث 73.
31. کامل الزیارات، باب 48، صفحه 130، حدیث 1.
32. همان مدرک، باب 79، صفحه 213، حدیث 10.
33. همان مدرک، باب 83، صفحه 251، حدیث 1.
34. کامل الزیارات، باب 44، صفحه 123، حدیث 2 و باب 79، صفحه 240، حدیث 17.
35. همان مدرک، باب 79، صفحه 214، حدیث 10.
36. همان مدرک، باب 83، صفحه 251، حدیث 1.
37. همان مدرک، باب 69، صفحه 168، حدیث 7.
38. همان مدرک، حدیث 8.
39. بحارالانوار، جلد 44، صفحه 221، حدیث 1.
40. عدّة الداعى، صفحه 57.
41. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 212 .
42. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 225 .
43. عدة الداعى، صفحه 64.
44. قرب الاسناد، صفحه 28.
45. کافى، جلد 3، صفحه 471، حدیث 3.
46. کامل الزیارات، باب 108، صفحه 325، حدیث 1.
47. همان مدرک.
48. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 230.
2. کامل الزیارات، باب 39، صفحه 114، حدیث 4.
3. همان مدرک، حدیث 2.
4. همان مدرک، باب 40، صفحه 116، حدیث 1.
5. کامل الزیارات، باب 40، صفحه 117، حدیث 2.
6. همان مدرک، باب 41، صفحه 118، حدیث 3.
7. همان مدرک، صفحه 119، حدیث 1.
8. همان مدرک، باب 46، صفحه 128، حدیث 2.
9. همان مدرک، باب 42، صفحه 121، حدیث 1.
10. همان مدرک، باب 44، صفحه 123، حدیث 2.
11. همان مدرک، باب 46، صفحه 127، حدیث 1.
12. همان مدرک، صفحه 128، حدیث 2.
13. همان مدرک، حدیث 4.
14. کامل الزیارات، باب 46، صفحه 128، حدیث 2.
15. همان مدرک، حدیث 3.
16. همان مدرک، باب 49، صفحه 132، حدیث 2.
17. همان مدرک، حدیث 3 و رجوع شود به باب 62.
18. رجوع شود به: بحارالانوار، جلد 36، صفحه 286، حدیث 107 .
19. مزار کبیر، صفحه 417.
20. همان مدرک.
21. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 140، حدیث 2 و کامل الزیارات، باب 48، صفحه 131، حدیث 3. مرحوم علاّمه مجلسى مى گوید: شاید نهى از وطن قرار دادن، حمل بر زمان تقیّه و خوف شود چنان که غالب در آن اعصار چنین حالتى بوده و یا مقصود، توقّف کردن کنار قبر است (تا مزاحمتى براى سایر زوّار پیش نیاید) (بحارالانوار، جلد 98، صفحه 115).
22. ثواب الاعمال، صفحه 89.
23. کامل الزیارات، باب 49، صفحه 134، حدیث 8.
24. همان مدرک، صفحه 133، حدیث 4.
25. همان مدرک، باب 8، صفحه 31، حدیث 12.
26. سوره مؤمنون، آیه 50.
27. کامل الزیارات، باب 13، صفحه 47، حدیث 5.
28. همان مدرک، حدیث 4.
29. همان مدرک، حدیث 1.
30. کافى، جلد 8، صفحه 102، حدیث 73.
31. کامل الزیارات، باب 48، صفحه 130، حدیث 1.
32. همان مدرک، باب 79، صفحه 213، حدیث 10.
33. همان مدرک، باب 83، صفحه 251، حدیث 1.
34. کامل الزیارات، باب 44، صفحه 123، حدیث 2 و باب 79، صفحه 240، حدیث 17.
35. همان مدرک، باب 79، صفحه 214، حدیث 10.
36. همان مدرک، باب 83، صفحه 251، حدیث 1.
37. همان مدرک، باب 69، صفحه 168، حدیث 7.
38. همان مدرک، حدیث 8.
39. بحارالانوار، جلد 44، صفحه 221، حدیث 1.
40. عدّة الداعى، صفحه 57.
41. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 212 .
42. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 225 .
43. عدة الداعى، صفحه 64.
44. قرب الاسناد، صفحه 28.
45. کافى، جلد 3، صفحه 471، حدیث 3.
46. کامل الزیارات، باب 108، صفحه 325، حدیث 1.
47. همان مدرک.
48. بحارالانوار، جلد 98، صفحه 230.
تاریخ : سه شنبه 91/9/28 | 10:27 عصر | نویسنده : ehsan | نظرات ()