این هم نمونه ای دیگر از ایثار و وفاداری فرزندان ام البنین نسبت به سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع)، وقتی شمر، با تهدید و حکم عبیدالله بن زیاد، عمر سعد را برای قتال با امام حسین و یارانش متقاعد کرد، به نزد خیمه های اباعبدالله الحسین رفت و در مـقابل یاران امام حسین (ع) ایستاد و گفت: (خواهرزادگان ما کجا هستند؟) عبّاس و جـعـفـر و عـبـداللّه و عـثـمـان پسران على (ع) آمدند و گفتند: (چه مى خواهى؟) گفت: (شما خواهر زادگـانـم! در امـانـید.) گفتند: (لعنت خدا بر تو و بر امان تو! هرگز تو دایى ما نیستى! آیا به ما امان مى دهى، در حالى که پسر پیامبر خدا امان ندارد؟).(1)

والاترین نوع ایثار، زمانی شکل می گیرد و در عالی ترین سطح خود، جلوه گری می کند که آدمی ذوب در امام و رهبرش باشد و فرزندان ام البنین و در رأس آنها قمر بنی هاشم در چنین مقام معرفتی (چه از لحاظ نظری و چه از نظر عملی) قرار داشتند.

در این موقعیت است که انسان، در اوج عرفان و عشق حقیقی، چنان ذوب می شود که هم? وجودش را برای معشوق ایده آل و الهی اش ایثار می کند، حاضر است بارها و بارها زنده شود و جان دهد اما کوچکترین آسیبی به مولایش نرسد.

جای دارد که ما نیز در این غوغای عاشورائی، از عمق جان آرزو کنیم: "یا لیتنا کنا معک حسین جان" بدان امید که اگر نبودیم، همنوای ارباب ومولای مان حجةبن الحسن (عج) صدای مان در گوش تاریخ ثبت و ضبط شود، باشد که به لطف حضرت حق، در گاهِ ظهور، ما را نیز برای انتقام جوئی خون گرم اباعبدالله الحسین (ع)، در رکاب مولای غائب مان فرا بخوانند.

و اگر آن هم نشد، چون به گاه حساب فراخوانده شویم، و پرونده مان را بازخوانی کنیم، در کمال تعجب، اجر آن آرزوی عظیم را در صدر پرونده مان رؤیت کنیم، و چنان حالتی غالب گردد که وعد? الهی است: "لا خوف علیهم و لا یحزنون"

آمین یا رب العالمین