امام حسین علیه السلام اهل دعا بود. با خدا رابطه ذکر و مناجات بسیار داشت . دعاى عرفه او معروف است و اگر از حسین علیه السلام اثرى جز همین دعا باقى نمى ماند به تنهایى کفایت از آن داشت که او را در جهان عرفان و ادب ، معروف نموده و او را در بالاترین سطح ایمان و اخلاق معرفى کند. او دریایى از عرفان و خداشناسى و در عرصه اظهار ارادات و خلوص به پیشگاه خداى متعال هنوز فریاد و نداى ((یا رب یا رب )) او، در عرصه منا و عرفات به گوش اهل دل مى آید، هنوز نداى اللهم او در گوش ‍ اقران و بزرگان طنین انداز است .
هنوز صداى زمزمه و ضجه و ناله او در ملکوت اعلى وجود دارد و پاکان و نیکان آنها را مى شنوند.
سراسر شب هاى عمرش ، به ویژه شب عاشورایش ، شب قدر بود و شب دعا بود و شب مناجات بود و شب اشک و آه و ناله بود، و هر یا رب و یا الله او معادل عبادت همه قدسیان بود. چه کسى مى تواند چون حسین خداى را بخواند و چون او به پیشگاه مقدسش عرض ارادت کند؟
در مکه و در مقام ابراهیم صورت بر آن مقام مى نهاد و مى گفت : خدایا! بنده کوچکت به درگاه تو روى آورده ، گداى تو به درگاه تست ، مستمند تو به سوى تو روى آورد.