محرم از جمله ماههایی است که تاریخ روزانه آن به واسطه قیام امام حسین(ع) و وقوع نهضت عاشورا از اهمیت خاصی برخوردار است، به همین دلیل تا پایان این ماه مهمترین وقایع روزانه را مرور می کنیم.

اهل بیت امام حسین (ع) در حالى به شام منتقل شدند که بر فراز شتران در غل و زنجیر کشیده شده و آفتاب داغ سیماى آنان را دچار سوختگى کرده بود، دست‏ها بر گردن‏ها بسته و در بازارها گردانیده مى ‏شدند.

یزید در انتظار رسیدن اسیران بود. نماینده جنایتکارش عبیدالله بن زیاد برنامه اش را خوب انجام داده بود. یزید دستور داد تا شهر شام را آذین بندى کرده و خاندان حسین بن على (ع) را در کوچه و بازار بگردانند.

کاروان اسیران را سه روز در پشت "دروازه ساعات" نگهداشتند تا کار جشن کامل شود. آن دروازه، یکى از دروازه هاى شرقى شام بود که راه "حلب" و "کوفه" به آن ختم مى شد. شهر را با زیورها، دیبا و زر و سیم و انواع جواهر آراستند. سپس مردان، زنان، کودکان، بزرگسالان، وزیران، امیران، یهود، مجوس، نصارا و همه اقوام، با طبل، دف، شیپور، سرنا و دیگر ابزار لهو و لعب براى شادى و تفریح بیرون آمدند. چشمها را سرمه کشیده، دستها را حنا بسته و بهترین لباس ها را پوشیده و خود را آراسته بودند.

در چنین وضعى سر مطهر امام حسین (ع) را که بالاى نیزه بود وارد شهر کرده و به دنبال آن، اسیران اهل بیت را به شهر آوردند. مردم به شادمانى و پایکوبى و طبل زنى مشغول بودند. این برنامه، حاصل تلاشهاى معاویه بود. او بیش از سى سال در شام حکومت کرد.

مردم شام، با تلاشهاى معاویه با حضرت على (ع) و خاندانش دشمنى مى ورزیدند و رفتار مردم شام با اسیران کربلا نشان دهنده آن بود. سالها بود که در قنوت نمازشان بر حضرت على (ع) لعنت مى فرستادند. علاوه بر اینها، یزید، براى موجه جلوه دادن کار خود، امام حسین (ع) را "شورشى" معرفى و خود را سرکوب کننده شورش ضد حکومت اسلامى مى دانست.

اسیران را از قسمتهاى مختلف شهر عبور دادند، از جمله "بازار شام". جمعیت زیادى از مردم براى دیدن اسیران خاندان محمد (ص) در دو طرف بازار صف کشیده بودند. در انتهاى بازار "مسجد اموى" قرار داشت و اسیران را از همین مسیر وارد مسجد کردند. فشار جمعیت حرکت را کند کرده بود. خونبارترین برگهاى تاریخ در حال نوشتن بود. سخنان امام حسین (ع) و خاندانش در قیام تاریخى کربلا، همه بیانگر این بود که قیام، براى دین و مبارزه با ستم و کفر است. اهل بیت (ع) همواره خود را خاندان و وارثان پیامبر معرفى مى کردند و بر این مهم تأکید داشتند، تا پرده هاى غفلت و خاموشى را کنار بزنند.
قصر یزید که آن را "دار الخلافه" مى نامیدند، نزدیک مسجد جامع اموى بود. یزید براى اینکه پیروزیش را به رخ مردم بکشد، اجازه داد تا همه وارد دارالخلافه شوند و از این رو قصر پر از جمعیت شد.