ناگاه نوفل الارزق و به روایتی زیدبن ورقاء کمین کرده از پشت نخلی بیرون آمد و حکیم بن طفیل او را معین گشت و تشجیع نمود پس تیغی حواله آن جناب نمود آن شمشیر بر دست راست آن حضرت رسید و از تن جدا گردید، حضرت ابوالفضل علیه السلام جلدی کرد و مشک را بدوش چپ افکند و تیغ را به دست چپ داد و بر دشمنان حمله کرد و این رجز خواند:
وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُمُ یَمینی
اِنیّ اُحامی اَبَداً عَنْ‌دینی
نَجْلِ النَّبّی الطّاهِرِ الاَمینِ
وَ عَنْ اِمامٍ صادِقِ الْیَقین
پس مقاتله کرد تا ضعف عارض آن جناب شد، دیگر باره نوفل (لعین) و به روایتی حکیم بن طفیل لعین از کمین نخله بیرون تاخت و دست چپش را از بند بینداخت، جناب عباس علیه السلام این رجز خواند:
یا نَفْسُ لاتَخْشی منَ الْکُفّارِ
وَ اَبْشِری بِرحْمَهِ الْجَبّارِ
مَعَ النَّبِیّ السَّیّدِ الْمُختارِ
قَدْ قَطَعُوا بِبَغْیِهِمْ یَساری
فَاَصْلِهِمْ یا رَبّ حّر َّ النّار
و مشگ را به دندان گرفت و همت گماشت تا شاید آب را به آن لبان تشنگان برساند وناگاه تیری بر مشگ آب آمد و آب آن بریخت و تیر دیگر بر سینه‌اش رسید و از اسب در افتاد.
عَمُّوهُ بِالنَّبْلِ وَالسَّمْرِ الْعَواسِل
وَالْبَیْضِ الْفَواصِلِ مِنْ فَرْق اِلی قَدَم
فَخَرّض لِلاَرْضِ مَقْطُوعَ الْیَدیْنِ لَهُ
مِنْ کُلّ مَجْدٍ یمینٌ غَیْرَ مُنْجَذِمٍ