بیعت نکردن با یزید و پیامدهای آن

پس از مرگ معاویه در نیمه رجب سال شصت هجری، ^[1] مردم با یزید بیعت کردند.^[2] یزید پس از رسیدن به حکومت، اندیشه‌ای نداشت جز آن که از آن چند نفر که دعوت معاویه را برای بیعت با یزید، نپذیرفته بودند بیعت بگیرد.^[3] از این رو به حاکم وقت مدینه -ولیدبن عتبه بن ابی سفیان- نامه‌ای نوشت و خبر مرگ معاویه را به او اطلاع داد و به همراه آن نامه، نامه‌ای بسیار کوچک هم فرستاد؛ او در این نامه خطاب به ولید نوشت: «‌از حسین بن علی(ع) و عبدالله بن عمر و عبدالرحمن بن ابی بکر و عبدالله بن زبیر به زور بیعت بگیر و هر کس نپذیرفت گردنش را بزن.‌» ^[4]
با رسیدن نامه، نامه دیگری نیز از طرف یزید آمده و تأکید کرده بود که «‌نام موافقین و مخالفین را برای من فرستاده و سر حسین بن علی(ع) را هم با جواب نامه به سوی من بفرست.^[5] از این رو ولید با مروان مشورت کرده؛ ^[6] و به پیشنهاد مروان بن حکم آنان را به دارالإماره فرا خواند.^[7]