لابه‏ هاى آن قتیل تیر عشق
مى ‏نشد پذرفته نزد پیر عشق

بازگشت آن نو گل باغ رسول
ازحضور شاه نومید و ملول

شد به سوى خیمه آن گلگون عذار
از دو نرگس بر شقایق ژاله بار

چون نگردد گفت سیر از زندگى
آن که نپسندد شهش بر بندگى

شامئى را گفت ساز جنگ کن
سوى روزم این صبى آهنک کن

گفت شامى ننگ باشد در نبرد
کافکند باکودکى پیکار مرد

خود تو دانى که مرا مردان کار
یک تنه همسر شمارد با هزار

دارم اینک چار فرزند دلیر
هر یکى در جنگ زاوى شیر گیر

نک روان دارم یکى بر جنگ او
با همین از چهره شویم ننگ او

گفت اینان زادگان حیدرند
در شجاعت وارث آن سرورند

خردسال ار بینیش خرده مگیر
که ز مادر شیر زاید زاد شیر

از طراز چرخ بودى جوشنش
گر بخردى تن بر این دادى تنش

این شررها کن نژاد آتشند
خرمنى هر لحظه در آتش کشند

نسل حیدر جملگى عمرو افکنند
که به نسبت خوشه آن خرمنند

آن که از پستان شیرى خورد شیر
گرچه خرد آمد شجاع است و دلیر

گر نبودى منع زنجیر قضا
تنگ بودى بر دلیریشان فضا

داد شامى از سیه بختى جواز
پور را بر حرب آن ماه حجاز

شاهزاده راند باره سوى او
یافت ناگه دست بر گیسوى او

مرکبشان بربود از زین پیکرش
داد جولان در مصاف لشگرش

آنچنانش بر زمین کوبید سخت
کاستخوان با خاک یکسان گشت و پخت

هم یکایک آن سه دیگر زاد وى
رو به میدانگه نهاد او را ز پى

***نیر تبریزی***