درختان غزل، پیراهنی از تصنیف پوشیده‏ اند.


چهره پروانه ‏های احساس، گل انداخته است.
بوی عشق همه جا را متبرک کرده است.
عقربه ‏ها، به مهمانی خنده رفته ‏اند .

امروز، پنجره‏هایی رو به بی‏کران احدیت باز
می‏شود و دریاها، صف‏ به‏ صف،جام ‏وصل‏ می‏نوشند.

دست‏های نیازمندان، آستانی می‏ یابند لبریز از استجابت .
همه آن‏چنان سپید شده‏ اند که از رنگ طلوع هم پیشی گرفته ‏اند.

امروز، چشمه ‏های ازلی، در مصراع نگاه شاهدان تقّرب جاری است.
روز اهدای عشق همیشگی به زمین است.

با یک گل، بهار می‏آید و سرسبزی فراگیر می‏شود.
منظومه‏ های روح‏نواز شاعران، چه به موقع رسیده ‏اند ؛

با تن‏پوشی از تصنیف!
دل را بردار تا هرچه سریع‏تر، خود را به هلهله کائنات
و جشنی که برپا شده است برسانیم.