بانوی سبز شعر سپید من، سلام !
مهرت آب بود و دلت آئینه
وای بر من !
که حریم آب و باران را شکستند...
پیش از تو نه کسی، غربت را می شناخت
و نه کسی درد را تفسیر می کرد.
بانوی آبی محراب بلند عشق! بانوی مهر!
پیش از تو یاس ها، سپید بود.
هیچ دختی، مام پدر نبود.
هیچ زن، کفو اسد نشد.
هیچ مادر، عطش را آب نداد
و بر غربت لالائی نخواند...
شب سپیدِ روز سیاه من ! بانوی قدر!
پیش از تو هیچ شب به روشنی آن لیله ی سحر نبود.
هیچ دختر، بوی بهشت نداشت.
هیچ عروس، لباسش
هیچ مادر، افطارکودکانش، نبخشید
و هیچ بانو، آفتاب را خطبه نکرد.
ریحانه ی رسول! دردانه ی ولی! بانوی سیب!
پیش از تو نمی دانستیم، می شود
پهلوی عرش را شکست!
و به آفتاب سیلی زد!
یا درب بهشت را سوزاند!
و حور را گریاند!
تفسیرهل اتی،کوثر، لیله ی قدر! بانوی دهر!
پیش از توکوثر، معنا نداشت
و قدر قدر، غریب بود
وخدا از حجب حضور نام نازنین تو
فقط حور را از نعم بهشتی سوره ی دهر
حذف نمی کرد!
پیش از تو مصحف ، صاحب نداشت
و فدک وارث نداشت
و رضای کسی، رضای خدا نبود ...
بانوی ارغوانی حسرت و درد و دریغ! بانوی آه !
پیش از تو هیچ کس
گریه را چنین بلند، نگریاند
و در عمرکوتاه خویش
همه ی تاریخ را یک جا، نگنجاند
و به تابوت خویش، تبسم نکرد.
بانوی کبود مهر، رشک زهره، ماه !
خشم وغربت و شرمت
آن چنان بزرگ بود که مزارت را نیز
از چشم ها پوشاندی
بربلندای قیام قامتت
تاریخ آن چنان گنگ شد که
زمان شهادتت را هنوز هم، نمی داند
و زمین آن چنان گیج شد
که مکانش را هنوز هم پوشانده است.
نیلوفرحزین باغ بهشت من! بانوی یاس !
آه از آن دفن شبانه ات!...
بعد از تو، درد علی
جز چاه، محرم نیافت ...
بعد از تو هیچ زن ، شبانه دفن نشد
و با مرگش، غصب و جهل را چنین نلرزاند.
و روزگار را درحسرت نشان خویش، ننشاند.
بانوی سپید شب انتظار من! بانوی فجر!
تو برتر از زمین وزمانی
تو برتر از مکین ومکانی
تو برتر از همین و همانی
مطلع آفتاب و مغرب تو
هم چنان ناپیداست
تا هور از غرب برآید ...
بانوی سبز شعر سپید من! سلام !
تا طلوع آن آفتاب دیرین
گل طه، گل نرگس، گل یاسین
سلام !
سلام هی حتی مطلع الفجر ...
فریبا احمدی
دو فرشته پیش رو آمدند ، سلام کردند و مرا روی بال های خود سوار کرده و به آسمان بردند.
ناگهان بوی بهشت به مشامم رسید. فرشتگان صف در صف ایستاده بودند و ورود مرا انتظار می کشیدند .
اول خنده ای بسان بازشدن گلی و بعد هم با هم گفتند:
خوش آمدی ای هدف آفرینش بهشت و ای فرزند " لَوْ لاکَ لَما خَلَقْتُ الاَ فْلاک . "
فرشتگان مرا بالاتر بردند ، قصرهای بی انتها، لباس های بی همانند، آنچه چشم از حیرت خیره می ماند ،
و بعد نهرهای آبی سفیدتر از شیر و خوشبوتر از عطر وبعد قصری ، و چه قصری!
گفتم اینجا کجاست؟ این چیست؟ از آن کیست؟ گفتند اینجا فردوس اعلی است.
برترین و بالاترین مرتبه بهشت است. منزل و مسکن تو و پدرت و پیامبران همراه پدرت و هر که خدا با اوست اینجاست.
و این نهرکوثراست. پدرم که بر سریری تکیه زده بود مرا دید از جا برخاست در آغوشم گرفت و میان دو چشمانم را بوسه زد. و فرمود:
اینجا جایگاه تو ، شوی تو ، و فرزندان و دوستداران توست. بیا دخترم که سخت مشتاق توأم.
علی جان! پدرم به من گفت که امشب میهمان او خواهم بود. اکنون ای پسرعموی مهربانم ، من عازمم، بر من مسلم است که از امشب ، میهمان پدر خواهم بود.
گریزانم از این دنیای پر جلا ، و سراسر مشتاقم به خانه بقا. تنها دل نگرانیم برای رفتن، تویی و فرزندانم.
علی جان ولی جدا شدن از تو همین اندازه هم برایم سخت است. شما را به خدا می سپارم و از خدا می خواهم که سختی های این دنیا را برای شما آسان گرداند.
علی جان! من در سال های حیاتم ، همیشه با تو وفادار بوده ام ، از من دروغ، خُدعه و خیانت ندیده ای، لحظه ای پا را از حریم مهر و وفا و عفاف بیرون نگذاشته ام ،
بر خلاف فرمان تو حرفی نگفته ام. اعتقاد من همیشه این بوده که جهاد زن ، نیکو رفتار کردن با همسر است ، خوب شوهر داری کردن است .
علی جان! به وصیت هایم عمل کن ، چه آنهایی را که در کاغذی نوشته ام و چه آنها که اکنون می گویم.
در آنجا باغ های وقفی پیامبر را نوشته ام که به حسن بسپاری ، و او به حسین ، و او به امامان بعد از خویش تا آخر.
سهمی برای زنان پیامبر(ص) و زنان بنی هاشم ، و امامه دختر خواهرم قائل شده ام
. و اگر چیزی ماند به دخترانم بده . تو ناگزیری بعد از مرگ من ، ازدواج کنی و با کسی ازدواج کنی که نسبت به فرزندانمان مهربانتر است.
مرا در تابوتی به همان شکل که گفته ام حمل کن تا محفوظ تر باشم مرا شبانه غسل بده ،
از روی پیراهن – بر من شبانه نماز بخوان و مرا شبانه و مخفیانه دفن کن و قبرم را مخفی بدار.
مبادا مردمی که بر من ستم کرده اند بر جنازه ام نماز بخوانند و در دفنم حاضر شوند ، و از مکان دفنم آگاهی بیابند.
یاران معدود و محدود تو و پدرم ، از زنان فقط اسماء ، ام ایمن ، فضّه و ام سلمه و از مردان ، سامان ، ابوذر ، مقداد ، عمار ، عبدالله و خدیفه همین .
وای گریه نکن علی . من گریه ام برای توست ، تو چرا گریه می کنی ؟
تو مظلوم ترین مظلومان عالمی، گریه بر تو رواست من آنچه انجام داده ام برای دفاع از حقوق مغضوب تو بوده .
من می دانم که رفتنی ام، پدر مرا مطمئن ساخته بود. ولی من می دانستم پی مرگ من بر تو چه خواهد گذشت.
و این جگرم را آتش می زند. پس تو گریه مکن. عالمی برای مظلومیت تو باید اشک بریزد .
اکنون ، اول راحتی من است ، اما آغاز مصیبت توست.
پس در این گاه رفتن ، بیش از این جگرم را مسوزان. تو و فرزندانمان را به خدا می سپارم.
سلام مرا به همه فرزندانمان که تا قیامت به وجود می آیند برسان.
راستی علی جان ، آیا می بینی آنچه را که من می بینم؟
این جبرئیل است که به من سلام می کند ؛ و علیک السلام .
این میکائیل است که سلام می کند و خیر مقدم عرض می نماید ؛ و علیک السلام .
اینها فرشتگان الهی هستند که به استقبال من آمده اند .
چه شکوهی وچه عظمتی ؛ و علیکم السلام .
« جای خالی یاس »
سنگها بر سوگ تو ندبه میخوانند؛
در غروبی که شاخهات را شکسته بودند.
امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است و ترنم مهربانی،
بیحدیث حضور او، خاموش است.
... علی، شبانه یاس میکارد!
شبانه، داغ دلش را به خاک میگوید؛
اگرچه فردا صبح، از سمت خانه همسایه بوی نان آید.
دوباره بغض حسن با حسین میگیرد.
و جای خالیِ مادر به خانه میپیچد.
کجاست فاطمه امشب؟ کجاست بانوی نور؟
حاج محمود کریمی
بوی سیب حرم از سمت سحر می آید (روضه)
کوهی از غم به شانه ها مانده (روضه)
مستم ز عنایات دم یار دل آرا (شور)
حاج محمود کریمی - محسن عرب خالقی
ناباورانه آمد از راه کوه باور (روضه)
گل نیلوفرم ، یاس پرپرم (زمینه)
بر این همه جراحت و خراش گریه کن علی (واحد)
تو همان جمع فضائل تو همان جمع صفات (واحد)(عرب خالقی)