* منزل چهارم : منزل صفاح :
صفاح کناره و حاشیة کوه است و این ناحیه در دامنه کوه قرار د ارد .
از مهم ترین حوادث در این منزل، ملاقات ابا عبد الله الحسین(ع) با فرزدق شاعر عرب و مذاکراتی که میان وی و امام صورت گرفت ، این بیت را به فرزدق نسبت داده اند :
« لقیت الحسین بارض صفاح / علیله الیلامق و الدرق ؛ حسین را در سرزمین صفاح دیدار کردم که قبایی بر تن و سپری بر دوش افکنده است» .
در این منزل برای حج احرام می بستند ، وادی به معنای مسیل و سرزمین گود میان دو کوه یا تپه است .
وجود آب این منزل را توقف گاه کاروانیانی می کرد که از دو سوی مکه به کوفه وکوفه به مکه حرکت می کردند .
دریافت نامه یحیی بن سعید بن عاص و عبدالله بن جعفر را به این منزل نسبت داده اند
* منزل ششم: ذات عرق
عرق نام کوهی است در راه مکه که عراقی ها از آن مسیر وارد مکه می شدند .
منزل ذات عرق میان مکه و عراق محل میقات احرام برای مناطق شرقی مکه است و فاصله این منزل تا مکه حدود دو منزل تقریباً 92 کیلومتر است که امام دو روز در آن اقامت داشتند .
ملاقات امام با بشر بن غالب اسدی ، چهره آشنای کوفه و دیدار با ریاش مهم ترین حوادث این منزل است .
منزل اول : بستان بن معمر ( ابن عامر )
نقطة پیوند دو وادی نخلة یمانی و نخلة شمالی است و متعلق به مر بن عبید الله بن معمر بوده است که به « بستان ابن عامر » معروف است . صبحگاه 8 ذی حجه سال 60 هجری از مکه آهنگ کوفه کرده است .
بیست و چهار روز بعد از حرکت از مکه ، روز دوم محرم سال 61 هجری برابر با 11 یا 12 مهر سال 59 شمسی ، امام با کاروان و یاران و همراهان به کربلا رسید ، این فاصله حدود 430 کیلومتر بوده است که روزانه متوسط 20-16 کیلومتر راه سپری شده است .
* منزل دوم : منزل ابطح
ابطح به سیل گاه وسیعی که در آن سنگ ریزه و ریگ است گفته می شود و نیز به درة پهن و مجرای فراخ ، مسیل پهن ، هموار و صاف و مسطح نیز می گویند.
ابتدای این منزل وادی منا و انتهای آن مقبره ای می پیوسته که اهل مکه به آن معلّی می گفتند . محل پیوستن نخستین پیوستگان به کاروان اباعبدالله الحسین(ع) را این منزل نوشته اند
* منزل سوم : منزل تنعیم
این منزل در دو یا چهار فرسنگی مکه قرار دارد و نام آن از کوهی به نام « تنعیم » که درسمت راست این منطقه قرار دارد ، گرفته شده است .
در سمت چپ آن نیز کوهی به نام « ناعم » است . زمین میان این کوه را « دشت لغمان » می گفتند .
از حوادث این منزل ملاقات عبدالله بن عمر با امام حسین (ع) است .
امام و همراهان در این منزل با کاروانی برخورد کردند که بحیر بن ریسان عامل یمن برای تبریک و تهنیت آغاز حکومت یزید به شام اهداء کرده بود.
حرکت کاروان عاشورائیان از مدینه به سمت کوفه
هشتم ذی الحجه سال 60 شروع هجرت عظیمی است که تا «لقد قام قیامته» تمام دوستداران آل الله را تحت تاثیر این حرکت عظیم به بلندای قامت جهان قرار داده است. هجرت کاروان عشقی که با طی هر منزل به خدا نزدیکتر شده تا در دهم محرم ـ عاشورا ـ و در صحرای تف دیده کربلا شاهد حلقوم بریده خون خدا باشد.
این مقطع از تاریخ به دلیل آنچه بر خاندان پاک رسول خدا(ص) اتفاق افتاده همواره مورد تکریم شیعیان در هر دوره ای بوده و توانسته است تاکنون همچون خونی جوشان در رگ های پیروان اهل بیت رسول بزرگوار اسلام جریان داشته و پویایی و حیات اسلام و تشیع را رقم بزند.
حرکت امام حسین (ع) از مدینه به مکه ، از مکه تا کربلا به سمت کوفه و تغییر مسیر از منزل اشراف به سوی کربلا ، سرشار از درس ها و آموزه ها و ظرافت هایی است که با مطالعه دقیق راه و حوادث آن آشکار می شود.
طول سفر از مدینه تا مکه و از مکه تا کربلا و شهادت در روز عاشورا حدود یک صد و شصت روز است . امام 27 رجب سال 60 هجری یعنی دوازده روز بعد از مرگ معاویه از مدینه به مکه هجرت نمود و روز سوم شعبان به پایگاه وحی ( یعنی مکه) قدم گذاشت. ماه های شعبان ، رمضان ، شوال ، ذیقعده تا هشتم ذی حجه ( یوم الترویه ) حدود صد و سی روز امام در جوار مکه اقامت داشتند . وسپس سفر شکوه مند و حماسی خود را برای آفرینش عظیم ترین حادثه تاریخ بشری آغاز کرده است .
بیست و چهار روز بعد از حرکت از مکه ، روز دوم محرم سال 61 هجری برابر با 11 یا 12 مهر سال 59 شمسی ، امام با کاروان و یاران و همراهان به کربلا رسید ، این فاصله حدود 430 کیلومتر بوده است که روزانه متوسط 20-16 کیلومتر راه سپری شده است .